İlk kez ne zaman karşılaştık, nasıl tanıştık diye anımsamaya çalışıyorum. Hafızam beni yanıltmıyorsa 1986-87 yıllarındaydı. O dönemde 12 eylül askeri darbesinin yumruğu altında ezilen kitleler;  siyaset, sendika, örgütlenme yolu tıkanınca kendini kültür ve edebiyata vurmuştu. Bir anda onlarca dergi yayına başlamıştı. Bir avuç cesur insan ise her şeye karşın aktif siyaseti sürdürerek, askeri cuntanın acımasız uygulamalarına tepki koyuyordu. ‘’Aydınlar Dilekçesi Davası’’, ‘’Barış Derneği Davası’’  ve ‘’İnsan Hakları Derneği’’ bu yapının önemli taşlarıydı. İşte böylesi bir dönemde İHD (İnsan Hakları Derneği) bünyesinde gönüllü olarak çalışan Avukat Elif Tuncer; İmam Turan, Aziz Pamuk ve Adnan Yücel’in de içinde bulunduğu bir arkadaş grubuyla birlikte yanıma (Arı Sineması) geldi. Ben o sıralarda, ‘’Kaktüs Organizasyon’’ adıyla oluşturduğum bir platformla, İstanbul ve Ankara’da yoğunlaşan sanatsal etkinlikleri (Tiyatro, Sinema ve Müzik) Çukurova’ya taşımanın uğraşını veriyordum. Avukat Elif Tuncer ; o heyecanlı, coşkulu ve emrivaki tavrıyla işbirliği yapmamız gerektiğini, etkinliklerin parçası olmak istediklerini söylediğinde biraz şaşırmıştım. O arada davudi sesiyle araya giren Adnan Yücel, ‘’Genç arkadaşım öyle bir dönemden geçiyoruz ki, bireysel beklentilerimizi hesaplayacak durumda değiliz, birlikte üretmenin, büyümenin yollarını bulmalıyız’’ demişti. Ve o günlerde peş peşe bir çok etkinlikte bu cesur, atak insanlarla birlikte çalışmanın keyfini ve coşkusunu yaşadım. Ne yazık ki, bugün o gruptan kimse yaşamıyor. Ülkemin kanlı, kara bulutlu dönemlerinde ne yiğit insanları yitirdik (yitiriyoruz)….HEP Diyarbakır il başkanı Vedat Aydın, faili meçhul (!) bir cinayete kurban gitmişti. 10 temmuz 1991’de Avukat Elif Tuncer ve dört arkadaşı bir otomobille Diyarbakır’a cenazeye giderken Siverek civarında feci bir trafik kazasında birlikte öldüler. 

Daha sonrasında farklı süreç ve ortamlarda bir araya geldiğimiz Adnan Yücel’le nedense hep mesafeli bir ilişkimiz oldu. İmza günlerinde, söyleşilerde görüşüyor, konuşuyorduk ama öyle uzun uzadıya sohbetlerimiz hiç olamadı ne yazık ki. Özellikle Cumhuriyet Kitap Kulübü ve Temmuz Kitapevi etkinliklerinde bir arada olabiliyorduk. 1991 Temmuzunda Samsun’a yerleşmemle, bu ilişki de kopmuş oldu. Adana’ya döndüğüm 1996 yılı ve sonrasında ise çok az karşılaşabildik. Keşke birbirimize biraz daha fırsat tanısaydık diye pişmanlığımı vurguluyorum her zaman.

Adnan Yücel Kimdir?

Sessiz, sakin derin bakışlı bir adamdı. Sürekli giydiği kahverengi takım elbisesi  ve sigarasıyla bütünleşmişti sanki. Hep biraz dalgın bakar ve kafası başka şeylerle meşgul gibiymiş dururdu, belki de öyleydi, kim bilir. Aşk ve Kavga’nın şairi; dağların, ovaların adamını bir dersliğe kapatmak ne zordu. Öğrencilerce fazla önemsenmeyen, düşük kredili Türk Dili dersini anlatıyordu amfide. Ama ne kendi çok mutlu ve coşkuluydu ne de bu derse zorla, laf olsun diye gelen öğrenciler… Oysa O, coşkulu sohbetlerin, bağıra çağıra şiirler okunan, ağız dolusu gülünen, ağız dolusu küfredilen ve gecenin bir yerinde hesapsızca ağlanan masaların adamıydı. Ama geçim derdi denen illet buydu işte. Adana’da doğmamış, Çukurova’da büyümemişti aslında ama şiirinin ana damarlarının bu topraklarda beslendiğini söylerdi her zaman. Tipik bir Adanalı, Çukurovalıydı artık. 1993 yılında yayımladığı ‘’Çukurova Çeşitlemesi’’ adlı şiir kitabı bunun en güzel kanıtıydı sanki.

Çukurova Çeşitlemesi

Yeryüzü Aşkın Yüzü Oluncaya Dek

Bu Gökyüzünde Grev Var