( “Savaş Ay üç yaşındaki kızı Sanem Ay’ı mirasından mahrum etti.” )
 

Baba bana payımı ver
 

Baba benim, kızın Sanem…
 

Bu başımdır baba, bebekken okşadığın
 

yumuşacıktır kadife gibi ellerim
 

bu da ucundan öptüğün burnum
 

Gıdıkladığın ayaklarım küçüktür
 

Ama hızlı koşarlar...
 

Yüzüm kızarır heyecanlanınca, soğuktan üşürüm, sıcakta terler
 

Payımı verdiğin ağabeyim Ulaş gibi...
 

Ancak ben daha çalışkanım, daha azla yetinir, daha az uyurum
 

Daha az yemek yer, daha az oksijen kullanırım
 

Payımı alamamam ise; daha kötü bir eğitim, daha kötü iş ve kötü evliliktir
 

Taciz, tecavüz, şiddet, bazende ölümdür bir hiç uğruna...
 

Evlenilecek değil, eğlenilecek olmaktır...
 

Saygısızlık görmektir, saygı duyulmayacaklardan...
 

Belki ayağımızın küçültülmesi, boynumuzun uzatılması sakatlanmamızdır.
 

Hatta, erkeklerin deyimiyle maymun maskara olmamızdır.
 

Daha kötüsü cadı şeytan, kaşık düşmanı olmaktır.
 

Cinsel obje olmaktan başka seçenek bırakılmamaktır.
 

Binlerce yıldır hemcinslerime yapılanı yapma
 

Baba bana payımı ver.