Nisan yağmuru aniden  gelir, damlalarını telaşla döker toprağa.

Gökyüzünü yeniden güneşe bırakır geldiği gibi çabucak gider. 

Tıpkı ilk gençlik yıllarımız gibi…

Nisan, Adana’da, yalnızca telaşlı yağmurların mevsimi değildir. 

Portakal ve limon çiçeklerinin açtığı aydır. 

Akdeniz ufkundan koşarak gelen meltem çiçek kokularıyla eser nisanda.

Güneyde nisan yağmuru, hem toprak hem de çiçek kokar.

 

*   *   *

 

Altın huzmeli güneşinden mi, bereket fışkıran toprağından mı…

Güney ufkuna mavi bir gölge gibi uzanan denizinden mi…

Güneyli sevdalar bir başka oluyor.

Güneyli kalplerde sevda, mısra mısra şiir şiir büyüyor. 

 

*   *   *

 

Değerli okurlarım size yarım asırlık bir öyküyü…

Bir Adana delikanlısı ile bir Akdeniz kızının aşk masalını anlatacağım.

Nerede başlamış?  İlk bakışmalar nasıl nerede olmuş? 

Bilmiyorum…Bildiğim iki gencin duygu yüklü sevdasıdır. 

En iyisi sözü sahibine sevdasını dizelere döken şair kalbe bırakayım.

Adana’dan Mersin’e  daha çok trenle gidilip-dönüldüğü günlere

55 yıl öncesine gidiyoruz…

Takvimler, 1959’u göstermektedir…

  artık

 seni  istasyon kalabalıklarında beklemeyeceğim

 gülüşü perişan etti beni insanların

uramda büyük yaralar var

türküler bildiğin gibi değil artık-ölüyorum

bir başına sıla rüzgarları ellerimde

ellerim buralarından değil- ta omuz başlarından kırık

uzatamıyorum

 

senin dünyalarında hep ilkbahar

senin dünyalarında hep iyi insanlar varmış

senin dünyalarında bir başına garip kişi sevdiğin

gözlerine şiirler yazarmış

 

ben bir başına garip kişi sevdiceğin

en güzel şiirlerde ağlıyorum

ulu denizlere, acı sulara döndü yalnızlığım

ay bulutlara girdiği zaman dalıyorum

 

senin dünyalarında hep ilkbahar

senin dünyalarında hep iyi insanlar varmış

gemiler geçermiş denizlerinden

geçsin

sevişmek baharda – böceklerde

kırmızı fenerleri varmış gemilerinin – yanarmış

yansın bana ne

“ Bu şiiri söyleme” diyordun . “ bir daha söyleme istemiyorum “

gözlerinde amansız bir gerçek ağlıyordun…

oysa sen gideli başka şiirleri sevemez olmuştum sen gideli,

bütün şiirleri unutmuştum.

bu şiirde sen vardın, ayrılık vardı, bu şiirde ben vardım…

ölüm vardı, niye sanki beni anlamıyorsun yavrucuğum…

sen olmazsan başka şiirler beni sarmazdı.

şimdi ay sularda uykulu

ben bütün yaşamlardan uzak - sarhoşum

senin sevilesi gerçeklerin var

üstelik bütün türkülerin güzel

ulu acılar büyük yalnızlıklar kemirmiş içimi benim

yaşamsız şarkılar-asırlık çınar gövdeleri gibi boşum

 

senin sevilesi gerçeklerin var

üstelik türkülerin güzel

bırak bildiğince dönsün boşlukta dünya

uzat öpülesi ellerini şiirlerden

bana gel

 

şuramda büyük yaralar var

türküler söylediğin gibi değil artık-ölüyorum

ben özlemiyle dağları eritecek adam

kar yollarda donunca üşüyorum

 

şuramda büyük yaralar var

türküler bildiğin gibi değil artık-ölüyorum

ah  kollarımı bağladılar diyorum

kollarımı bağladılar

kırık çemberlere benzedi gözlerimde mutluluk

dönemiyorum

 

üç sabah öncesi yorgun kaldırımlara yağmurlar düştü

yan sokaklarda gitar sesleri geliyordu.

bir duvar kenarında ince parmaklarını düşündüm

bu yok olası zehir-zıkkım ayrılığı düşündüm…

“ geleceğim “ diyordun, eylül yollara düşer - düşmez geleceğim,

ilk yaprak sarısını parmaklarından öpeceğim diyordun

eylül takvimlerde biteli aylar oluyor.

artık ağaçlar da yapraklarını taşıyamaz oldular.

üstelik benim bütün parmaklarım da sarardı şimdi. hergün beş paket

sigaranın yüz karası. zehirli hançerler gibi saplandı bağrıma ayrılık.

bu bekleyiş başsız çıbanlar gibi öldürecek beni, gel artık…

şimdi ay senin yollarında uykulu

benim yollarımı karanlıklar tutmuş-gelemiyorum

türküler gibi akıyor içime kahvesi gözlerinin

kutuplara yollamışlar dudaklarımı

öpemiyorum

 

ben bir başına garip kişi sevdiğin

gözlerini koyacak yer bulamıyorum

geceyi arıyorum yakışır diye

sevgin tutmuş yüreğimi, tutmuş sevgin ellerimi

yapışmış apaydın aşkın gözlerime

arasam da karanlığı bulamıyorum

 

senin ellerine ağlamak var şimdi

senin parmaklarına

senin gözlerine ağlamak var erkeklikten utanmasam

şimdi tüm sevgileri darağacına çekmek var

tüm ayrılıklara küfretmek var inan bana

bir yakalarsam

Değerli okurlarım, 

Erdoğan Benlioğlu’nun 1959’da 17 yaşındayken yazdığı bu şiir bir çok dergi gazete ve seçkide yayınlandı, dilden dile dolaştı. Şiirin yazıldığı, sevda masalının yaşandığı ellili altmışlı yıllardaki Adana; nüfusu ve  yerleşim alanı daha küçük bir kentti, ama, çok daha doğal ve güzeldi. 

O yıllarda orta öğretim yapılan az sayıda okul vardı: Tepebağ ve İstiklal Orta Okulları, Kız Lisesi, Kız Enstitüsü, Erkek Lisesi bir de Öğretmen Okulu, o kadar…

O günlerde gençler kolayca bir arayla gelemezlerdi. Güneyli sevdalar uzaktan bakışmalarla kaçamak buluşmalarla yaşanırdı. Aşk mesajları sevgiliye çoğu zaman pembe kağıda yazılmış özenle katlanmış mektuplarla ulaştırılırdı. İlk bakışmalar ya okul çıkışlarında, ya sinemada, ya da yollardaki karşılaşmalarda olurdu.

 

*   *   *

 

Sanatsal etkinliklerin nabzı ise Belediye Şehir Tiyatrosu Salonu’nda atardı. 

Belediye Binası’nın yanında kır bahçeleri vardı. Adanalılar orada buluşurdu, tabii gençler de…

O bahçelerde konserler verilir, tuluat tiyatroları izlenirdi. 

Ali Kaptıkaçtı’yı ( Şenozan) ilk o bahçede dinlemiştik. 

Hayri Küçük Tiyatrosu’nu da orada  ve *Emirgan Bahçesinde izlemiştik. 

Şehir Tiyatrosu sanatçıları, lise çağındaki gençlerin sanat rehberleri gibiydiler.

Sahneye koyacakları amatör oyunlara yönetmenlik yapar yardımcı olurlardı. 

Rahmetli Nejat Uygur da o yıllarda Adana’daydı; Adanalı gençlerin Nejat abisiydi.