Yılan kalesinin
               yamacında
bir derviş edasıyla
               yosun tutmuş bir taşa oturdu
                                                 adam.

Uzun uzadıya baktı
                     boz - bulanık ovaya
derin bir nefes aldı
ve
boğucu hava
            yakarken bütün genzini
bir küfür savruldu dudaklarından
                          düştü kuru toprağa.

Cehennemi bir sıcak
puslu bir gökyüzü
ve
bir devedikenine takılmış
                         kalmış güneş…

Kırkdört yıldır
aynı baharı
aynı zemheriyi yaşadığı surların taşına
                                    usulca dokundu
                                                   adam

ve
bir kayanın dibindeki
                 küçük siklamen çiçeğini
                            okşadı incitmeden.

“Tam
Kırkdört yıl olmuş demek
bu garip
     bu kaotik acundaki
                    misafirliğim…”

Bir yanda
çıplak dağ yamaçlarının
                bodur ağaçları
bir yanda
büyük
        vahşi
        ve
        acımasız kentin
                       görgüsüz apartmanları…

Kırkdört yılın hesabını
            dökmeye başladı
                          yüreğine;

“kaç kez incittim sevgileri
kaç kez kızıp küfrettim ihanete
kaç dostun ismini sayabilirim
                                     şimdi
ve
kaç kez
      dolu dolu ağladım
              bir şarkıyı söylerken…”

Aşk iki kişilik bir bencillikse eğer artık
neyi paylaşabilmeli
                  insan?..

Havanın boğuculuğuna karşın
bütün sıkıntılara inat;
         bir şarkı çalmaya başladı
                                     ıslıkla
ve
elleri cebinde
döndü yüzünü batan güneşe
- dudaklarının kıyısında şarabi bir gülümseyiş -
yürüdü
       büyük şehre doğru
yürüdü
  k
    ı
      r
        k
          b
            e
              ş
                i
                  n
                    c
                      i
                        yaşına doğru…

17 Ağustos 2006 / Yılan Kalesi – Ceyhan                 ***Fotoğraf : Semiran Bahçivan