Tıp branşları içinde hastaya en yakın meslek grubu hemşireliktir.

Hemşireler, hekimin direktiflerini uygulayan kişiler olarak bilinmişlerdir yüzyıllarca. Hepimiz için bu kadar önemli olan sağlığımızı kazanmada katkısı en küçük olan meslek olarak bilinir hemşirelik. Ciddi bir bilgiye sahip değillerdir,  doktor planlar ve hemşire uygular.

Oysa hemşireler hastayı; fiziksel, psikolojik ve sosyal yönden tanıyıp bir bütün olarak ele almak ve kendine yeter duruma gelinceye kadar bakım ihtiyaçlarını karşılamak, tanı ve tedavi girişimlerini uygulamak, hastanın kısa sürede iyileşmesini sağlamak, taburculuk sonrası kendi bakımını sürdürebilmesini düzenlemek gibi görevleri gerçekleştirirler.
Gece çalışmasının toplumsal ve ailevi ilişkilerini olumsuz etkilemesi, sürekli olarak sağlıksız insanlar ve yakınlarıyla çalışma zorunluluğu, uykusuzluk, ayakta çalışma, yorgunluk, hayatı tehdit eden hastalıklara yakalanma riski, şiddete maruz kalma, alandaki yenilikleri takip etme gereği, ekip içi çalışma problemleri, zamana karşı yarış, tüm bunlara karşı ücretlendirmede yıpranma payının düşüklüğü, ücretin bir bütün olarak düşük olması gibi ciddi sorunlar yaşarlar.  Hemşirelikteki yoğun iş yükü, yüklenen hasta sorumluluğu, kronik  ve  ağır hastalara bakım verme gibi sebepler ve bunun yanı sıra çalışma şartlarındaki olumsuzluklar, işle ilgili stres ve gerginliğe devam etmesi durumu ise tükenmişliğe yol açabilir.
Avrupa ülkelerinde yedi hemşirenin yaptığı işi ülkemizde bir hemşire yapmakta ve yedide biri kadar ücret almaktadır.  Kamuda gittikçe yaygınlaşan "az sayıda çalışanla çok iş yapma" mantığı sağlık alanında hemşirelere daha çok mesai, nöbet, icap, fazla ve karşılıksız çalışma, keyfi nöbet yazmalar olarak yansımaktadır. Tüm bu sorunlara rağmen bir meslek olarak hemşirelik sağlık disiplinleri içinde, bire bir insan ilişkilerinin yaşandığı yoğun iletişim ve hizmet gerektiren bir meslektir. Sistemin yarattığı bunca soruna rağmen hemşireyi hemşire yapan onun mesleki bilgisinden çok insanlığa olan sevgisi ve saygısıdır.